5. To a similar effect, speaks also Athanasius. The Law was not on account of the Jews alone: nor, on account of them alone, were the prophets sent; for, truly, to the Jews were they sent, and by the Jews were they persecuted. But, of the whole world, in regard to the knowledge of God and the due regulation of the soul, they were the sacred instructors*.

6. Equally distinct and precise is the language of Theodoret.

God appointed the nation of the Jews to be the instructor of all nations in the knowledge of the Deity. And, as, for the overcharge of that nation, he one while elected Moses, another while Joshua, another while Samuel, and another while one or other of the prophets; and thence, through the religious philosophising of one man, benefited

qui hoc diligenter attendit, in Christianis vel in Judæis agnoscit. Major enim et senior populus Judæorum, juniori, id est, populo Christiano, servire probatur; dum, per totum mundum, libros divinæ legis, ad instructionem omnium gentium, portare cognoscitur. Hoc ordine, major populus minori servire cognoscitur; dum etiam, per illorum libros, ad credendum in Christo gentium populus invitatur. August. in feria tertia post secund. dominic. in Quadrages. serm. ii. Oper. vol. x. p. 243.

* Τῶν εἰδώλων ἡ θρησκεία ἀθεότης ἐστι, καὶ πάσης ἀσεβείας μεστή. Εξὸν δὲ ἦν αὐτοὺς, καὶ τὸν νόμον ἐγνωκότας, παύσασθαι πάσης παρανομίας, καὶ τὸν κατ ̓ ἀρετὴν ζῆσαι βίον. Οὐδὲ γὰρ, διὰ Ἰουδαίους μόνους, ὁ νόμος ἦν, οὐδὲ, δι' αὐτοὺς μόνους, οἱ προφῆται ἐπέμποντο· ἀλλὰ πρὸς Ἰουδαίους μὲν ἐπέμποντο, καὶ παρὰ Ἰουδαίων ἐδιώκοντο. Πάσης δὲ τῆς οἰκουμένης ἦσαν διδασκάλιον ἱερὸν τῆς περὶ Θεοῦ γνώσεως καὶ τῆς κατὰ ψυχὴν πολιτείας.

Yuxu nodireías. Athan. de Incarn. Verb. Oper. vol. i. p. 46.

all who were that single individual's countrymen so, through the single nation of Israel, he called, to the joint-fellowship of piety, all nations, inasmuch as all partake of the same common nature *.

IV. Here, then, we may close our discussion; assured, that the moral governor of the earth, in the purpose and in the accomplishment of his decree of Election, acts both wisely and righteously.

Meanwhile we must never forget: that the

* Τῶν γὰρ ἐθνῶν ἁπάντων τοῦτο τὸ ἔθνος θεογνωσίας ἐχειροτόνει διδάσκαλον. Καὶ, καθάπερ εἰς τοῦδε τοῦ ἔθνους ἐπιμέλειαν, νῦν μὲν ἐξελέξατο τὸν Μωϋσῆν, νῦν δὲ τὸν Ἰησοῦν, καὶ πάλιν τὸν Σαμουὴλ, ἄλλοτε δὲ ἄλλον τῶν προφητῶν, καὶ δι ̓ ἑνὸς ἀνθρώπου φιλοσοφίαν ἀσκοῦντος, ἅπαντας εὐεργέτει τοὺς ὁμοφύλους· οὕτω, δι ̓ ἑνὸς ἔθνους τοῦ Ἰσραὴλ, πάντα τὰ ἔθνη, τὰ τὴν αὐτὴν ἔχοντα φύσιν, εἰς τὴν εὐσεβείας κοινωνίαν ékáλet. Theodor. de Provid. serm. x. p. 454.

Much the same view of this question is taken in the Confession of the Saxon Churches, as drawn up by Melancthon to be presented in the year 1551 to the Council of Trent.

Vult Deus intelligi, genus humanum non casu nasci, sed a Deo conditum esse: et conditum, non ad æternum exitium, sed ut colligat sibi in genere humano Ecclesiam, cui in omni æternitate communicet suam sapientiam, bonitatem, et lætitiam. Et vult conspici Filium, propter quem, et per quem, inenarrabili sapientia et immensa misericordia, hanc miseram naturam hominum restituit. Ideo SEMPER in genere humano coetum esse voluit, cui tradidit doctrinam de Filio, et in quo Filius ipse instituit et conservavit ministerium custodiendæ et propagandæ ejus doctrinæ, per quam et efficax fuit, est, et erit. Et multos ad se convertit, sicut manifestè inquit Paulus: Evangelium est potentia Dei, ad salutem omni credenti. Confess. Saxon. sect. xii. Syllog. Confess. p. 272.

ascertainment of religious truth is of small profit unless it leads to a holy religious practice. Whatever may be the destiny of others, we, at least, have been elected into the pale of Christ's Universal Church. Our business, therefore, is: to be thankful for the privileges which we enjoy, to improve through grace the mercies of grace, to take heed lest we fall away to final impenitency, to labour in the holy task of making our Calling and Election sure, and to work out our own salvation with fear and trembling since it is God who worketh in us both to will and to do of his good pleasure.

The secret things belong unto the Lord our God: but those things, which are revealed, belong unto us and to our children for ever; that we may do all the words of this Law *.

* Deut. xxix. 29.

APPENDIX.

CANONES CONCILII ARAUSICANI, A LEONE PAPA, EJUS NOMINIS PRIMO, INDICTI.

A.D. 441.

I. Si quis, per offensam prævaricationis Adæ, non totum, id est, secundum corpus et animam, in deterius dicit hominem commutatum; sed, anima libertate illæsa durante, corpus tantummodo corruptioni credit obnoxium, Pelagii errore deceptus, adversatur Scripturæ dicenti: Anima, quæ peccaverit, ipsa morietur; et, Nescitis, quoniam cui exhibetis vos servos ad obediendum, servi estis ejus cui obeditis? et, A quo quis superatur, ejus et servus addicitur.

II. Si quis soli Adæ prævaricationem suam, non et ejus propagini, asserit nocuisse, aut certè mortem tantum corporis, quæ poena peccati est, non autem et peccatum, quod mors est animæ, per unum hominem in omne genus humanum transisse testatur, injustitiam Deo dabit, contradicens Apostolo dicenti: Per unum hominem peccatum intravit in mundum, et per peccatum mors in omnes homines pertransiit, in quo omnes peccaverunt.

III. Si quis invocatione humana gratiam Dei dicit posse conferri, non autem ipsam gratiam facere ut invocetur a nobis, contradicit Esaiæ prophetæ vel Apostolo idem dicenti : Inventus sum a non quærentibus me; palam apparui his, qui me non interrogabant.

IV. Si quis, ut a peccato purgemur, voluntatem nostram Deum expectare contendit, non autem ut etiam purgari velimus per Sancti Spiritus infusionem et operationem in nobis fieri confitetur, resistit ipsi Spiritui Sancto, per Salamonem dicenti; Præparatur voluntas a Domino: et Apostolo salubriter prædicanti; Deus est, qui operatur in nobis et velle et perficere pro bona voluntate.

F F

V. Si quis, sicut augmentum, ita etiam initium, fidei, ipsumque credulitatis affectum, quo in eum credimus qui justificat impium, et ad regenerationem baptismatis pervenimus, non per gratiæ donum, id est, per inspirationem Spiritûs Sancti corrigentem voluntatem nostram ab infidelitate ad fidem, ab impietate ad pietatem, sed naturaliter nobis inesse dicit, apostolicis dogmatibus adversarius approbatur, beato Paulo dicente; Confidimus, quia, qui coepit in vobis bonum opus, perficiet usque in diem Domini nostri Jesu Christi: et illud; Vobis datum est pro Christo, non solum ut in eum credatis, sed etiam ut pro illo patiamini: et; Gratia salvi facti estis per fidem, non ex vobis, Dei enim donum est. Qui enim fidem, qua in Deum credimus, dicunt esse naturalem, omnes eos, qui ab Ecclesia Christi alieni sunt, quodammodo fideles esse definiunt.

VI. Si quis, sine gratia Dei, credentibus, volentibus, desiderantibus, conantibus, laborantibus, vigilantibus, studentibus, petentibus, quærentibus, pulsantibus, nobis, misericordiam dicit conferri divinitus, non autem ut credamus, velimus, vel hæc omnia sicut oportet agere valeamus, per infusionem et inspirationem Sancti Spiritûs in nobis fieri, confitetur, et aut humilitati aut obedientiæ humanæ subjungit gratiæ adjutorium, nec ut obedientes et humiles simus ipsius gratiæ donum esse consentit, resistit Apostolo dicenti: Quid habes, quod non accepisti? et, Gratia Dei sum id, quod sum.

VII. Si quis, per naturæ vigorem, bonum aliquod, quod ad salutem pertinet vitæ æternæ, cogitare ut expedit, aut eligere, sive salutari, id est, evangelicæ prædicationi, consentire posse confirmat, absque illuminatione et inspiratione Spiritûs Sancti, qui dat omnibus suavitatem in consentiendo et credendo veritati, hæretico fallitur spiritu, non intelligens vocem Dei, in Evangelio dicentis; Sine me nihil potestis facere: et illud Apostoli: Non quod idonei sumus cogitare aliquid a nobis, quasi ex nobis, sed sufficientia nostra ex Deo est.

VIII. Si quis, alios misericordia, alios vero per liberum arbitrium (quod, in omnibus, qui de prævaricatione primi hominis nati sunt, constat esse vitiatum), ad gratiam baptismi posse venire contendit, a recta fide probatur alienus. Is enim non omnium